Et es müsjestill, stäneklor de Naach.
Lang lijen ich ald wach.
Ich denk zoröck:
Weihnachten - Kinderglöck.
Et fingk ald an vor Zinterklos.
Besonders brav jetzt wollt mer sin.
Sogar et Spille op de Stroß
dät mer jetz hösch un fing.
Verkamesöle, zänke, stuppe
jo, och de Knatscherei,
wollt de Aufgab nit räch fluppe,
dat wor vun Jestere ald Schnei.
Mer jov de Mamm kein Widderwööt,
sollt holle mer jet jonn.
Mer dät laufe, wie et sich gehöt.
Alles woodt jo esu jään jedonn.
Heimlich dät mer flämme, oh jo,
en nem Kühlche en de Äd.
Die Wunderkääz vum letzte Johr,
ob die et wal noch dät?
Kääzestummele un Lemmetsjaan!
De Herrgott weiß, wie kom mer dran.
Hervslaub un jet drüje Äs,
su brennt e Füerche wal am bes.
Bal kom och de Löchtemann.
De eeschte Glaslatän jingk an.
Flöck no Hus em Stänekajeer.
Dann woodt et still. De Stroß wor leer.
Zwei Hängk, ich kunnt se spüre
op mingem Wuschelkopp.
De Mamm drop dät ich hüre:
"Do wors su brav hück, leeve Stropp!"
Plätzjesduft jigk vun ihr us
bei dem hätzlich selige Schmus.
En ihr Schötzel drückten ich deef
ming Nas - bis dat ich schleef.