De Hervs, dä schött de Färvpott us, dä Boor, dä plöch et Feld. Et Sönnche kütt ehz spät erus. De Lück sin jet verkält. Dat Heu es lang ald en de Schür. De Knolle blieve noch jet stonn. Em Jade glimb en Äpelsfüer. Et meest es jedonn. Us dem Füllhorn der Natur schenk uns de Hervs en golde Spur. Un üvver Bösch un runderöm deut hä noch manche Färvpott öm. De Möcke danze öm de Wett. De Biene han ihr Pflicht jedonn. De Hervs, hä mäht et Johr komplett: Weede, Wahse und Verjonn!