Ne Fleutekessel en de Köch ersetzt noch lang kein Mösch. Blankgeputzt steiht hä om Herd, fein poleert, adrett. Dat es dä Fleutemann uns wert, dä usgedeent jetzt hät. Mein Gott, moht dä e Wasser schlecke des morjens ald en Herrjottsfröh! Durch de Schnuut erenjeschott für Kaffee fein ov Murrebröh Damit hä nit sollt platze vür Hetz, kom op dat Schnuuteloch en Fleut. Die stund im jot, däm Fetz. Wenn wild et drinne sprudele dät, als wör de Düvel loss, fing einfach hä met Fleuten an. Vill Droppe Schweiß hät dat jekoss. De Fleut, wie schad, se es kapott! Dä Kessel hät et op de Brust, dä jo dat heiße Wasser jov für su manch "Pöttche Truus".