Et woren zwei kölsche Kinder, dä Bätes un et Sting. Et Stingche, dat wohnten am Tönche, Dä Bätes en Düx am Rhing. Dä Bätes un et Stingche, die hatten zum Fressen sich jän. De Moder doch wollt et nit ligge. Se sochen sich nur vun Fähn. Ich stelle dir an et Geländer e Fläschje met Schabau. Dann kannste mich garnit verfähle, dat zeig dir de Wäch genau. Dä Bätes sprung en et Wasser, stoss av vun dä Britz en Düx. Hä dät sich de Auge usluure. Vom Fläschje doch soch hä nix. Dat hät unsere Bätes getroffe, im woodt em Wasser ganz flau. Hä schwamm öm, un es dann versoffe. Em Wasser nit - doch em Schabau!